Na de zware etappe van woensdag hebben Tim en Tom Coronel de proef van donderdag zonder problemen doorstaan.
In de derde etappe moest Tom lange tijd gesleept worden na een probleem met de koppeling. Het euvel werd in het bivak snel verholpen door de technische toppers van het Maxxis Dakar Team, waardoor de gebroeders op donderdagochtend weer enthousiast aan de volgende uitdaging begonnen: een proef van 416 kilometer met de grensoversteek naar Bolivia.

De jongens moesten vlak na elkaar starten en besloten de gehele dag samen te rijden. Niet alleen erg praktisch, maar ook goed voor de nodige lol. Er werden geen onnodige risico's genomen want tenslotte is er maar één doel: het halen van de finish. Richting het einde was er een ontsnappingsroute voor de deelnemers. Men kon ervoor kiezen om dwars door de uitdagende duinen te gaan, of er kon een eenvoudigere route naar het bivak gereden worden. Dat leverde weliswaar een tijdstraf van twaalf uur op, maar dat vonden de broers Coronel geen enkel probleem."Prima dagje weer!", blikte Tim terug. "Het ging erg lekker, ik heb de hele dag achter Tom aan gereden. Af en toe stopten we en konden we even overleggen en bekijken hoe het ging. We hebben ontzettend gelachen, een super dag. In de duinen hebben we het zekere voor het onzekere genomen. Het was te riskant, we wilden op tijd in het bivak zijn. Er is maar één prio: finishen."

Onze vaste columnist Hans Schieving, ook deelnemer aan de Carbagerun, doet iedere dag verslag van zijn belevenissen. Na een Australisch biertje in een Ierse pub en een nacht in een Frans bed is het au revoir Avignon. Een bovengemiddeld mooie stad.

Vanmorgen al op tijd een walkaround gedaan, voordat alle 'macho's' hun bolides weer aanslaan. En, een croissantje met koffie op een te fris terras, maar toch, de eerste van 2016. Een beetje raar is het wel, Zuid-Frankrijk in de winter. Een graad of 8 in een mediterrane omgeving. We rijden een superroute door het Centraal Massief, direction Toulouse. Voor de Groningers onder ons, Toeloeoeze! Dit soort hoogdravende grappen maken wij dus onderweg.

Onderweg zijn we nog lekgereden wegens iets te enthousiast spelen met de haarspeldbochten. Een forse steen kostte ons de dorpel en een nieuwe Snowtrac. Het kan erger. Meerdere oude bakken zijn al uitgevallen met kapotte lagers, een gescheurd blok of overmatig zweten van de motor op alle naden.

Morgen is het nominatiedag voor de meest unieke barrel. In onze ogen is dat zoals de Carbagerun bedoeld is: Een Mazda 323F (foto) met echt van alles aan de hand. Werkelijk alles is mis maar het loopt nog steeds. Olie en water wordt aangeleverd vanaf drums op het dak. Het rookt en piept erover. Deze gasten hebben er lol in om de auto volledig uit te wonen en de finish te halen. Waar de wc-pot achterop op slaat? Geen idee maar grappig is het wel.

Nu onderweg naar Millau. De brug over het dal blijft spectaculair. Nog een slordige 200 kilometer tot de finish. Morgen, via de Spaanse zijde van de Pyreneeën, klimmen we naar Andorra. De eindlocatie. Onze Audi 2.6 gaat het gewoon halen ondanks dat ze vandaag behoorlijk stonk van het soms te stevige bochtenwerk. Genieten!