Tim Coronel: "Het besef is er nog niet".

"Het gaat hem niet meer worden". Dat waren de woorden van Tim Coronel gisteravond laat. Coronel was net van de proef gehaald door de assistentietruck van het Maxxis Dakar Team en besefte dat hij niet meer kon starten. "Een heel jaar lang werk je hier naartoe en dan op de tweede proef uitvallen dat doet pijn" Het besef moet nog komen denk ik. Je bent daar niet echt mee bezig als je zo lang alleen in de woestijn moet wachten op assistentie. Je leeft op de adrenaline en het slaaptekort."

De 2de etappe begon voor Tim zonder problemen, maar de enorme hitte en het inmiddels kapot gereden parcours vergde veel van hem. "Het was enorm warm en het leek wel alsof het steeds warmer werd. Als je door kon rijden was het wel te doen, maar we kwamen op een stuk met fesh fesh en daar was niet doorheen te komen. Ik raakte een boomstronk en hierdoor brak mijn stuurkogel. Dit is normaal gesproken snel zelf te repareren, maar in dit geval helaas niet. Het probleem werd groter toen ik besefte dat de assistentietruck een kortere route reed en mij dus niet kon helpen. Gelukkig kwam Tom mijn kant op en besloten we dat ik zijn onderdelen kon gebruiken zodat ik weer verder kon. Heel veel profijt had ik daar niet van want het parcours werd steeds slechter en zo'n 20 kilometer verder begaf mijn koppeling het. Dan zakt de moed je wel even in de schoenen kan ik je vertellen."



Na een hele nacht op het parcours doorgebracht te hebben werd het weer langzaam licht en nog steeds was er geen hulp in zicht: "De assistentie moest vanuit het bivak komen en dat was een trip van ongeveer 250 kilometer. De truck kon bij zonsopgang pas mijn kant op komen en voordat hij er dan is... In de zon was het niet uit te houden en daar kwam bij dat mijn water ook op begon te raken. Ik ben op een gegeven moment maar onder mijn buggy gaan liggen om nog een beetje schaduw te pakken anders was het helemaal niet te doen je kan je voorstellen hoe blij ik was om de truck aan te zien komen rijden."



Op het moment dat de truck bij Tim was begon het avontuur eigenlijk pas. Veertien uur lang bungelde Tim in zijn buggy achter de servicetruck voordat zij vanmorgen vroeg aankwamen in Chilecito. "Het was een best ritje, maar ook dat hoort helaas bij Dakar. Het gevoel wat je dan hebt is een beetje dubbel. Aan de ene kant ben je blij dat je binnen bent en aan de andere kant weet je dat de Dakar over is, al is dat besef er nog steeds niet helemaal".