De D van Drive

Afgelopen februari stond er een reisje naar Oostenrijk in de agenda. Mijn nichtje Samantha wil graag de studie Sportwetenschappen in Innsbruck volgen. Voordat ze toegelaten wordt, moeten er eerst een aantal sporttesten behaald zijn. Deze vonden precies in de voorjaarsvakantie plaats. Oftewel; alles was volgeboekt. Het toeval wil dat de moeder van mijn vriendin Gudrun een huis in Achenkirch heeft dat niet te ver van Innsbruck af ligt. En zo werden plannen gesmeed.
 
Met zijn drieën en onze bagage pasten we niet echt in mijn Ford Ka. Vooral Samantha moest vanwege alle sportuitrustingen erg veel mee. Ook onze snowboots, skibroeken, winterjassen en proviand voor onderweg namen aardig wat ruimte in. De oplossing was om de auto van mijn zwager, een Honda met een automatische versnellingsbak, mee te nemen.
 
Onze initialen vormden een eigen GPS-systeem en daarmee waren we, volgens ons, onnavolgbaar. Met in gedachten een strikje om het linkerbeen (als cadeautje mochten we daar dan de hele weg niets mee doen) gingen we op pad. Samantha kreeg, naast haar gevolgde slipcursus bij de ANWB, van haar vader nog een spoedcursus sneeuwkettingen aanleggen. Gudrun is als Oostenrijkse gewend daar te rijden. En ik...eh ik moest bij eventuele pech met mijn blonde koppie langs de weg hulpbehoevend en lief kijken.
 
Samantha trapte, als ervaringsdeskundige van het rijden in die auto, de reis af. Bij de eerste wissel en natuurlijk ook plaspauze mocht ik. Gewoon de auto in D, voetje van de rem, gas geven en gaan; dat waren de instructies. Wat reed dat lekker. Als een volleerd 'automaatrijder' gleden de kilometers onder de banden door. Met moeite gaf ik het stuur weer uit handen. Op de heenweg beheerste ik me nog, maar op de terugweg nam ik gewoon de eerste twee etappes voor mijn rekening. Als het aan mij had gelegen, had ik de hele afstand gereden.
 
Ik kom na lange ritten bijna altijd murw uit de auto, heb een zere rug en vermoeide armen en benen. En nu helemaal niet, ik bleef 'topfit' (voorzover een door fibromyalgie geteisterd lijf dat kan zijn). Voor de zomervakantie heb ik bij mijn zwager al een verzoek voor een boeking van de auto ingediend. Samantha heeft de laatste test van de eerste dag net niet gehaald en heeft in september een herkansing. Haar 'drive' is een hele andere, maar ik ben er met de D van Drive weer graag bij.