De automarkt gaat Q4 in en dit zal een afwijkend kwartaal zijn t.o.v. de afgelopen jaren. Deze kenmerkten zich door het feit dat er vele registraties plaatsvonden in hetzelfde jaar vanwege de fiscale bijtellingsvoordelen en BPM-wijzigingen.

De fiscale bijtelling is minder spannend; deze blijft vrijwel gelijk. De huidige tredes blijven gelijk en enkel de CO2 uitstoot zal hierin een rol spelen. De normering hiervoor wordt per januari iets aangescherpt en de meest gangbare modellen gaan aan deze strengere eisen voldoen.

Naar verwachting van diverse instanties zal de registratieteller dit jaar eindigen op 380.000 stuks; de laagste sinds 1969. Vrijwel elk merk levert een stukje in t.o.v. voorgaande jaren en de marktaandelen in het Groningse zijn vrijwel onveranderd. De pijn wordt dus ook gedeeld. Volgend jaar gaan wij echter een groeiende markt zien; het consumentenvertrouwen groeit en dat gaan wij merken. Daarnaast was 2011 een fantastisch autojaar en de gemiddelde vervangingstermijn is 4 jaar. Dus 2015 gaat hiervan meeprofiteren.

De bedrijfswagenmarkt groeit op dit moment al. In september een verkoopgroei van 14% t.o.v. 2013. De occasionmarkt blijft stabiel met een doorzettende trend van (verhoogde) import van jonge occasions. Verkopen van bedrijven aan particulieren is stabiel en de onderhands verkopen van particulier-particulier neem licht af.

Op dit moment is de Autosalon van Parijs geopend met een aantal debutanten, waaronder de Opel Corsa, Mazda2, Nissan Pulsar, Hyundai i20, Peugeot 308 GT en de Renault Espace. In 2015 gaat er tevens  weer een AutoRAI komen. Ook hierin positieve berichten.

In het Groningse weinig nieuws: Century die hun pand aan de Paterswoldseweg na een verbouwing weer in gebruik heeft genomen en Citroën Dijkstra die in Q4 het voormalige Winter-pand gaat betrekken. Rust = stabiliteit en dat hebben de dealers nodig.

Hans Hagenus
Salesmanager Terwolde Renault
Delfzijl, Emmen, Groningen, Hoogeveen, Roden, Veendam

De 130 kilometer per uur is vorig jaar ingevoerd. En hiermee ook de verwarring. "Waar mag ik 130 kilometer rijden", vragen we massaal. En wanneer? Had de 120 niet gewoon 130 moeten worden? Dus op de snelweg 100 of 130. Help!

Onze gebeden zijn verhoord. We, u en ik, krijgen 5000 minisnelheidbordjes langs de snelwegen. Er wordt begonnen in het westen en dan rukken ze op, het land in. En als we nog even doorzeuren wordt het aantal bordjes verdubbeld. Geen probleem. Kosten voor 5000 stuks; € 2.000.000,-. Dat is € 400,- per stuk inclusief montage. En nu maar hopen dat we het straks wel begrijpen.

Als deze operatie is geslaagd, gaan we dan de 30, 50, 60 en 80 kilometerwegen ook beborden? Want procentueel zijn snelheidoverschrijdingen snel groter dan op de snelwegen en minstens zo gevaarlijk.

Nu behoor ik ook tot deze groep 'snelheids-nono's'. Vaak moet ik even mijn navigatie voor de snelheid raadplegen. Helaas voor mij, deze kent wegens te oude software alleen het maximum van 120. Het blijft gissen dus de bordjes zijn van harte welkom.

De keerzijde. Reken er maar op dat als de bordjes er hangen, de snelheidscontroles omhoog gaan. Immers, u kunt ze niet missen. Ieder verweer tegen een boete wegens onduidelijkheden wordt per kerende post vanuit Leeuwarden afwijzend aan u geretourneerd. Ik ga u niet vermoeien met een rekensom maar de € 2.000.000,- is een geweldige investering met een heel, heel hoog rendement. Neemt u dat maar van mij aan!

Hans Schieving
Manager Commercieel Bedrijf
Univé Noord-Nederland
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Geestelijk zijn we ons weer aan het voorbereiden. De Pelgrimstocht met de volgepropte Passat naar het zonnige Zuiden. Welk oord doen we dit jaar aan, wordt het de Costa of de Côte?

Beide hebben zo hun voordelen. Alhoewel ik toch neig naar de Costa. En met mij meerderen. Die Spanjaarden zijn misschien net wat toleranter dan die Fransen waardoor wij Nederlanders zich er meer thuis voelen (of zou het komen door de friettenten in Malgrat en Lloret de Mar).

Maar dan die kilometers naar de Costa. Het is weer een slordige 350 kilometer verder naar Barcelona dan naar Zuid-Franse kusten. Als wij dan ‘s morgensvroeg – zonder file, dat wel – uit het Centraal Massief komen zeilen, moet je nog wel een stuk hoor. Een prachtig uitzicht op de Middellandse zee maakt het brakke nachtgevoel deels goed. Het Franse ontbijtje moet de rest doen.

Wel een heel fijn gevoel dat we dan die lange nacht in de auto hebben gehad. Een soort van trots heb ik dan dat alles in de achterbak van de sedan past. Tenten, stoelen, gascomfort, boeken, ieder gaatje wordt benut. De hutkoffer op het dak is nog een taboe. En iedereen zijn zeer beperkte  kledingvoorraad. Mijn zoon heeft steevast de hoedenplank want hij wil op de camping toch wel variëren met zijn zeven paar sneakers.
Mijn grootste zorg is en blijft dat bij een lekke band ik het moet rooien met een compressortje. Die reserveband kan er gewoon niet bij.  Ik zie ons al staan op 2000 meter hoogte, net voorbij Clermont-Ferrand om 03.00 uur ‘s nachts. Kijk, daarvoor heb ik dan de buitenlandpechhulpdekking. Dat is met een paar tientjes geregeld.
Die rit gaat ons weer lukken, om-en-om, 2 uurtjes sturen. De uitdaging lijkt nu te zijn op welke camping we terecht komen. De favoriete direct aan zee locaties zijn al heel erg vol. Dat wordt met Pasen weer 25 mails versturen en hopen op een half-schaduwplekje.

Al met al; hij komt er weer aan… De jaarlijkse trektocht naar het Zuiden. Iedereen alvast een goede voorbereiding gewenst!

Hans Schieving
Manager Commercieel Bedrijf
Univé Noord-Nederland
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

De auto was weer keurig winterklaar. De winterbanden zouden voor grip in winterse omstandigheden zorgen. Dus laat die winter maar komen dacht ik. Die ene week wat vorst en sneeuw heeft  niet echt bijgedragen aan het nut van het gebruik van winterbanden. Dan krijg je toch weer twijfels voor een volgende keer: wel of niet doen.
 
Twijfels kreeg ik ook toen ik mijn droomauto voor het eerst in het wild (lees:echt) zag. De Renault Wind heeft al sinds de lancering ervan mijn aandacht. Lang heb ik gevolgd of en waar er één te koop stond en hoe de prijs meer en meer richting mijn budget kwam. In Delfgauw stond de perfecte uitvoering, wat was ik onder de indruk van dat prachtige rode model met alle mogelijke opties. En toen stond er op een dag een witte uitvoering in dezelfde parkeergarage waar mijn lieftallige Ford Ka ook stond. Wat een teleurstelling. Eerder zag ik mezelf in gedachten al met die stoere tweezitter en open kap door de prachtige Groningse polder toeren. Nou dat droombeeld loste ter plekke op. Ik zag de auto en was helemaal genezen. Het lang gekoesterde gevoel verdween als sneeuw voor de zon. Een beetje net zo als die paar winterse dagen die we hebben gehad. Ik was er helemaal klaar mee. Waarom. Tja zeg het maar, het droombeeld klopte gewoon niet met de werkelijkheid.
 
Mijn blik gleed terug naar mijn eigen auto en wat was ik daar weer blij mee. Dat is toch echt een auto die bij mij past en waar ik ook nog steeds tevreden over ben. En toen, een paar dagen later, zag ik de presentatie van de nieuwe Twingo. Wauw, dat gaf weer het gevoel als bij het zien van de eerste Twingo in 1992. Op slag weer helemaal verliefd. Begrijp me niet verkeerd ik ben dol op mijn pittige Ka met al haar bijzondere opties, panoramadak en sublieme geluidsinstallatie. De aankoop van een nieuwe cd leidt meestal tot onverwachtse ritjes. Die wil ik namelijk altijd eerst in mijn auto beluisteren, maar dat terzijde.
 
Wat uit bovenstaande blijkt is dat mijn gevoel voor auto's net zo veranderlijk is als het weer. Soms heftig, onstuimig en onverwachts, maar altijd komen er wel weer opklaringen en periodes met rustig voortkabbelende momenten zoals tijdens een zachte lentebries. De winterbanden kunnen er volgens mij wel weer af. En gezien mijn (Twingo)kriebels komt het voorjaar er met rasse schreden aan. Ik ga dan weer, in mijn Ka met panoramadak, lekker toeren door de polder om niets van die mooie weerbarstige wolkenpartijen te missen. En die nieuwe Twingo? Eerst maar eens in het echt zien.

Het was een feestje! Met 222 oude auto's een rondje Alpen en Dolomieten. De regels zijn simpel: Koop een oude wagen van ongeveer € 500,-, zorg voor een APK, goede verzekering en zet de bak op winterbanden. Dan kan je meedoen aan de Carbagerun.
 
Een soort puzzeltoertocht voor mannen en een enkele vrouw die eens met een 'Jag' 4.2 Sovereign of een 'Eend' 2CV' zo'n 3000 km willen cruisen over de mooiste en hoogste wegen van Europa. Verbazingwekkend dat 90% van alle deelnemers van de wagens van 15 jaar of ouder de rit zonder problemen voltooit. Wat meteen opvalt zijn de grote aantallen Volvo's, Audi's en BMW's. Een paar Subaru's en een enkele Fransoos, Jap of Amerikaan.
 
Met name de Volvo 850 is blijkbaar niet stuk te krijgen. Een ton of 4,5 of 6 op de teller maakt niets uit. Dus er is veel te koop voor weinig geld. Eigenlijk zou je een een rekensom moeten maken of een oude wagen niet goedkoper rijdt dan een jonge middenklasser. Veel automobilisten sparen zich suf of lenen permanent om in een mooie jonge auto te rijden. Natuurlijk is de kans kleiner op 'panne' in een jonge auto maar toch, het is de moeite waard om de verschillen naast elkaar te leggen. Iedere maand € 300,- sparen of aflossen is een hoop geld. Een oude Volvo 850 rijdt duurder dan een Golf V. Alleen, de Volvo koop je voor weinig. Een grote beurt en ongetwijfeld eens een reparatie weegt wel op tegen het sparen. En je rijdt nog eens heel luxe ook. Zo denken we vaak niet. Rij je weinig kilometers dan investeer je ongemerkt veel in een jonge auto. Het is een andere manier van denken. Na vorig jaar een Volvo te hebben gereden heb ik dit jaar een Audi A4 op de kop getikt. De Audi blijft! Iedere kilometer in deze 1996-er Quattro, met een interieur  van hout, een origineel open dak en een heerlijke 6-cylinder is genieten.
 
Volgend jaar gaat de Carbagerun naar Scandinavië. Het is een keer wat anders …. 

Hans Schieving
Manager Commercieel Bedrijf
Univé Noord-Nederland
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Laatst zag ik weer eens zo’n lijstje met verkeersergernissen voorbij komen. Steevast staat hoog in dit soort lijstjes  ‘Op het laatste moment ritsen’. Dat doet je niet, want dat is asociaal. Een mens is een kuddedier, we volgen graag. Dit zie je ook op de weg terug. En ik maak het zelf regelmatig mee, bijvoorbeeld op de Groningse ringweg. Als er een bord staat dat over een paar honderd meter de linker weghelft afgesloten is en dat er dus een wegversmalling aankomt, verlaten we het liefst per direct de linkerbaan. Gevolg? Een lege linker weghelft, lang stilstaan op een overvolle rechter weghelft én vaak daardoor ook nog verstopte aanvoerwegen.

We staan blijkbaar liever langer stil dan dat we netjes twee banen gebruiken tot het ‘ritsmoment’ daar is.  Op het laatste moment ritsen wordt immers als asociaal bestempeld en we willen uiteraard niet asociaal gevonden worden. Zelf behoor ik, gezien de Nederlandse opinie,  tot de categorie asociale autorijder. Ik maak het regelmatig mee dat iemand voor mij op twee weghelften gaat rijden. Of de ‘rits’ dicht houdt en daardoor zelf bijna achterop zijn voorligger knalt. En een begroeting met een omhoog gestoken middelvinger komt ook veelvuldig voor. Voelt niet goed, ook ik ben van nature een kuddedier. En uitgesloten worden van de kudde, dat wil niemand! Maar volgens mij houd ik mij juist heel netjes aan de gedragsregel die de overheid al jaren probeert te laten landen. Daarom afgelopen week maar eens op het internet opgezocht of ik het dan toch al die jaren niet goed begrepen heb. Of ik echt zo asociaal ben als men beweert. En wat blijkt?  Al vanaf 1997 wordt er door de overheid gepoogd om ritsen tot een gedragsregel te maken. Vele radiocommercials, billboardcampagnes en tv-spots zijn eraan gespendeerd.

Op YouTube vond ik het instructiefilmpje ‘Ritsen op de snelweg doe je zo’ terug. Hierin wordt heel helder uitgelegd hoe het moet. En tot mijn genoegdoening blijk ik de boodschap goed begrepen te hebben. Rustig doorrijden tot het bord ‘Ritsen vanaf hier’ en dan invoegen in de ruimte die je gegeven wordt. Dit zorgt voor een vlottere doorstroming. Dus mede automobilisten, wie is er nu eigenlijk asociaal? Hij die meewerkt aan een vlotte doorstroming of hij die een lange(re) file veroorzaakt? Zeg het maar. Wil je trouwens het instructiefilmpje ‘Ritsen op de snelweg doe je zo’ ook eens terugkijken, je vindt hem onderaan deze pagina en op http://www.youtube.com/watch?v=8pOuwdQuMgE
 
Collin Hamming
Marketing manager Century Autogroep

In geen velden of wegen een sneeuwvlok te bekennen. Mijn neef schreef deze week op zijn FaceBook iets over zijn wintersport in Oostenrijk. Ik moest echt even vragen of hij niet per abuis een zomerfoto had bijgevoegd, hélémaal groen daar. Laat u zich door mij vooral niet tegenhouden hoor. Hij verzekerde mij dat er op de pistes meer dan voldoende ligt.
 
Maar dit verwacht je niet. Sinds begin november sta ik al voor de zekerheid op de Vredestein Snowtracs 3. Ook onze CarbageRun Audi Quattro van 1996 is er helemaal klaar voor. Laat maar komen dus! Nou nee hoor, ik scharrel voor de nieuwjaarsreceptie van FC Groningen gewoon in een vestje met 10 graden naar Euroborg. Nou, ik vrees! Maart wordt wat! Meters sneeuw, treinen weer hopeloos te laat en heel Nederland weer in Code Rood.

We zijn nog niet op het werk of we zijn al weer bezig met de terugreis. Eens kijken of we dan met de Carbage 2.6 nog nuttige sleepactiviteiten kunnen doen. Daar verheug ik me op. Nog nooit eerder heb ik een vierwiel aangedreven auto gehad. Toen we de prachtige Audi voor weinig geld kochten (wie wil er nu nog een zes cilinder), hebben we hem al even in het zand aan de tand gevoeld. Ge-wel-dig. Je denkt dat je vastloopt maar de motor houdt alle wielen geweldig in beweging. Dus dat moet wel een feestje worden in de sneeuw. Ik zeg nu wel tussen haakjes dat zes cilinders uitzijn maar ... de nieuwste 760Li V12 M Bi-Turbo is er! Speciaal voor én op verzoek van Saudi-Arabië is de 544pk sterke BMW ontwikkeld. De Arabieren waren meteen onder de indruk van de ''You are thé Queen". Nu maar hopen dat ze bij BMW niet de 750 Nm alleen maar op de achterwielen loslaten. Dan heb je in maart toch echt een probleem. Dus ik adviseer u, wacht nog even met de voorjaarsgarderobe!

Hans Schieving
Manager Commercieel Bedrijf
Univé Noord-Nederland
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Ze zitten er weer onder hoor! Mijn lieve winterbandjes. Zojuist heb ik ze uit hun vijf sterren hotel gehaald. Ze hebben er zo te zien een fijne tijd gehad. Met zo’n zes millimeter vet op de ribben kunnen ze er weer een wintertje tegen. Ik zou bijna medelijden met ze krijgen.  Om ze zo weer die vieze, natte en koude winter in te sturen….. barbaar die ik ben! Het bandenhotel, wat een onzin anno 2013!
 
Vrouger! Vroeger stonden ze gewoon in mijn moeder haar schuur. Kil en klam. Niks geen geconditioneerde en verwarmde ruimte. Gewoon een schuur, halfsteens met stoeptegels, punt! Maar wat geeft het een veilig gevoel. Het rijdt toch altijd weer anders, nieuwer. Klaar voor de strijd tegen de elementen. IJzel, sneeuw, veel water en dooiende prut. Mijn Vredesteintjes Snowtrac zou ik niet willen missen. Stiekem ben ik toch wel dol op ze.

Maar dan gewoon als verstandige rijder. Ik realiseer mij dat het veilige gevoel groter is dan de werkelijkheid. De remweg en de kans op glijden blijft in de winter een groter risico, ook met winterbanden. De afgelopen jaren hebben we veel te maken met sneeuw en langdurige vorstperioden. Mijn vriendin strandde eens met pech ergens op de A7. Bizar slecht weer met heel veel sneeuw. Direct na haar telefoontje dook ik in mijn auto. Wat was ik blij dat mijn Golf GTI destijds van winterbanden was voorzien. Als de reddende ridder in nood sloot ik haar een uur later in mijn armen. Ook moet ik nu  denken aan die automobilist die in z’n eentje goed was voor een kilometers lange file. Hij kon met zijn auto op Sommerreifen tijdens de avondspits niet de invoegstrook omhoog. Door het geworstel kwam zijn auto overdwars op de weg te staan. Je zal die ene maar zijn, dan vergeet je die avond niet gauw weer.

Dus haal de schatjes maar gauw uit hun pensionnetjes. Of schaf een setje laiverds aan. Gatver, wat een onzin. Gewoon goed rubber onder de heilige koe!
Een veilige winter gewenst!   

Hans Schieving
Manager Commercieel Bedrijf
Univé Noord-Nederland
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Ja hoor, ik heb ze, of eigenlijk mijn auto: winterbanden. Zoals in de vorige column aangegeven ben ik een trouwe wisselaar. Ik heb weer grip. Nee, ook dat moet ik anders benoemen, mijn auto heeft weer meer grip tijdens winterse omstandigheden. Het is echter op moment van schrijven nog herfst. Met al een behoorlijke hevige storm achter de rug sijpelen berichten door in het nieuws dat er een 'horrorwinter' aan zit te komen.
 
Ik ben echter eerst nog druk met het weer grip krijgen op mijn eigen schrijfwerkzaamheden voordat ik me daar druk over kan maken. Met interviews in onder andere Nieuwleusen en Hornhuizen in de agenda ben ik zeker blij met meer grip van de bandjes. Niet zozeer vanwege de winterse omstandigheden, maar juist vanwege de herfstachtige onrust op de landelijke wegen. Ook in mijn woonomgeving, het prachtige Oost Groningen en specifiek het wonderlijke Westerwolde, is er grote drukte op de wegen in verband met de aardappel- en bietenoogst. 
 
Gigantische landbouwmachines rijden af en aan over de smalle wegen. De bordjes met de waarschuwing 'Modder' omschrijven bij lange na niet de natte glibberige blubberzooi op de wegen. Mijn mooie roomwitte Ford Ka belandt vanwege die grote landbouwvoertuigen regelmatig in de zompige berm. De chauffeurs hebben veelal een rijgedrag van 'jij bent klein en wij zijn groot'. Als ik ze dan soms ook nog met een telefoon aan het oor zie, verschiet ik in alle mogelijke herfstkleuren.
 
Ik ben echt een heel tolerant type, heb werkelijk waardering voor beroepsvervoerders en in het bijzonder voor de hier veelvuldig aanwezige landbouwsector met haar imposante wagenpark. Maar, kan het een beetje minder hard, minder breeduit en 's avonds met iets minder fel licht? De bandjes kunnen nog zoveel grip op de weg hebben, met zo'n overmacht aan apparatuur raak ik eerder de grip op het stuur kwijt.
 
Gelukkig duurt deze periode maar een paar weken en is de overlast mede afhankelijk van de weersomstandigheden, maar rijgedrag dat is een heel ander verhaal. Daar heb je net als met het weer geen invloed op. Je kunt wat dat betreft alleen maar naar jezelf kijken. Nou dan beroepschauffeurs en andere rijders van grote voertuigen, jullie hebben meestal ook grote spiegels, kijk daarin eens een keer goed naar jezelf en pas je rijgedrag ook een keer aan aan de rest van de bestuurders. Dan hebben we met zijn allen grip op de huidige omstandigheden en wat betreft de komende winterse 'horror' omstandigheden, daar hebben we dan alvast de winterbanden voor.

Het is zondag 29 september, een zonovergoten dag en Dress Red Day. Volledig in het rood gekleed zit ik als FC Groningen supporter op de tribune van De Grolsch Veste in Enschede. Het spandoek met de tekst 'proud to be red', vermeldt eigenlijk dat ik niet opval als Groninger tussen de Twente aanhangers. Over de wedstrijd zal ik het maar niet hebben, want daar was geen sprake van. Het was een blamage, een afgang eerste klas. Het was zo niet boeiend dat mijn zus en ik in eerste instantie niet eens meekregen dat er in de tweede helft met een mannetje minder werd gespeeld. Ook de wissels gingen ongemerkt aan ons voorbij. Groningen wist na de pauze de andere helft van het veld niet eens meer te bereiken. Ter plekke besloot ik, wel tijdelijk, maar van supportersgroep te wisselen. Viel er tenminste wat te klappen en te juichen.
 
Heerlijk met de snuit in de volle zon mijmerde ik, vanwege het slechte spel, geregeld even weg. In gedachten alvast de agenda voor de komende week doornemend. Een paar nieuwe schrijfklussen opstarten, de drukproef van het brandweerboek nazien, de administratie bijwerken, winkelen met mijn moeder en deze column schrijven, stonden al ingepland. Wat lag er ook al weer voor post waar ik ook nog wat mee moest? Oh ja, een aanbieding voor het tijdig wisselen van de zomerbanden. De vroege vogels wisselkorting kwam echter zo laat in de bus dat de grootste korting al niet meer haalbaar was. De termijn daarvoor was al bijna verstreken. Wat een blamage, wat een afgang.
 
De schreeuwerige kop van de folder: Rij veilig, rij winterbanden!, lijkt haast banaal als ik 's avonds after sun op mijn ietwat roodverbrande gezicht smeer. De toch wel frisse volgende ochtend doet meer vermoeden dat de winter er echt aan zit te komen. En dan weten we het hè. We moeten/mogen weer wisselen. Want om veilig het najaar en de winter door te komen is het echt beter om op winterbanden te rijden. Daar is geen twijfel over mogelijk. Dus moet er nog een wisselafspraak gepland worden en dat is best lastig tussen alle afspraken in de volle agenda. Er staat (helaas) ook nog een afspraak voor de tandarts in. Dat is gelukkig niet om te wisselen, maar voor een verzorgd en gezond gebit. Daarna kan ik dan wel, lief lachend met mooie witte tanden, proberen toch nog wat 'bandenwisselkorting' te ritselen. Ik rij namelijk graag veilig, dus laat ik wisselen.