De auto was weer keurig winterklaar. De winterbanden zouden voor grip in winterse omstandigheden zorgen. Dus laat die winter maar komen dacht ik. Die ene week wat vorst en sneeuw heeft  niet echt bijgedragen aan het nut van het gebruik van winterbanden. Dan krijg je toch weer twijfels voor een volgende keer: wel of niet doen.
 
Twijfels kreeg ik ook toen ik mijn droomauto voor het eerst in het wild (lees:echt) zag. De Renault Wind heeft al sinds de lancering ervan mijn aandacht. Lang heb ik gevolgd of en waar er één te koop stond en hoe de prijs meer en meer richting mijn budget kwam. In Delfgauw stond de perfecte uitvoering, wat was ik onder de indruk van dat prachtige rode model met alle mogelijke opties. En toen stond er op een dag een witte uitvoering in dezelfde parkeergarage waar mijn lieftallige Ford Ka ook stond. Wat een teleurstelling. Eerder zag ik mezelf in gedachten al met die stoere tweezitter en open kap door de prachtige Groningse polder toeren. Nou dat droombeeld loste ter plekke op. Ik zag de auto en was helemaal genezen. Het lang gekoesterde gevoel verdween als sneeuw voor de zon. Een beetje net zo als die paar winterse dagen die we hebben gehad. Ik was er helemaal klaar mee. Waarom. Tja zeg het maar, het droombeeld klopte gewoon niet met de werkelijkheid.
 
Mijn blik gleed terug naar mijn eigen auto en wat was ik daar weer blij mee. Dat is toch echt een auto die bij mij past en waar ik ook nog steeds tevreden over ben. En toen, een paar dagen later, zag ik de presentatie van de nieuwe Twingo. Wauw, dat gaf weer het gevoel als bij het zien van de eerste Twingo in 1992. Op slag weer helemaal verliefd. Begrijp me niet verkeerd ik ben dol op mijn pittige Ka met al haar bijzondere opties, panoramadak en sublieme geluidsinstallatie. De aankoop van een nieuwe cd leidt meestal tot onverwachtse ritjes. Die wil ik namelijk altijd eerst in mijn auto beluisteren, maar dat terzijde.
 
Wat uit bovenstaande blijkt is dat mijn gevoel voor auto's net zo veranderlijk is als het weer. Soms heftig, onstuimig en onverwachts, maar altijd komen er wel weer opklaringen en periodes met rustig voortkabbelende momenten zoals tijdens een zachte lentebries. De winterbanden kunnen er volgens mij wel weer af. En gezien mijn (Twingo)kriebels komt het voorjaar er met rasse schreden aan. Ik ga dan weer, in mijn Ka met panoramadak, lekker toeren door de polder om niets van die mooie weerbarstige wolkenpartijen te missen. En die nieuwe Twingo? Eerst maar eens in het echt zien.

Het is zondag 29 september, een zonovergoten dag en Dress Red Day. Volledig in het rood gekleed zit ik als FC Groningen supporter op de tribune van De Grolsch Veste in Enschede. Het spandoek met de tekst 'proud to be red', vermeldt eigenlijk dat ik niet opval als Groninger tussen de Twente aanhangers. Over de wedstrijd zal ik het maar niet hebben, want daar was geen sprake van. Het was een blamage, een afgang eerste klas. Het was zo niet boeiend dat mijn zus en ik in eerste instantie niet eens meekregen dat er in de tweede helft met een mannetje minder werd gespeeld. Ook de wissels gingen ongemerkt aan ons voorbij. Groningen wist na de pauze de andere helft van het veld niet eens meer te bereiken. Ter plekke besloot ik, wel tijdelijk, maar van supportersgroep te wisselen. Viel er tenminste wat te klappen en te juichen.
 
Heerlijk met de snuit in de volle zon mijmerde ik, vanwege het slechte spel, geregeld even weg. In gedachten alvast de agenda voor de komende week doornemend. Een paar nieuwe schrijfklussen opstarten, de drukproef van het brandweerboek nazien, de administratie bijwerken, winkelen met mijn moeder en deze column schrijven, stonden al ingepland. Wat lag er ook al weer voor post waar ik ook nog wat mee moest? Oh ja, een aanbieding voor het tijdig wisselen van de zomerbanden. De vroege vogels wisselkorting kwam echter zo laat in de bus dat de grootste korting al niet meer haalbaar was. De termijn daarvoor was al bijna verstreken. Wat een blamage, wat een afgang.
 
De schreeuwerige kop van de folder: Rij veilig, rij winterbanden!, lijkt haast banaal als ik 's avonds after sun op mijn ietwat roodverbrande gezicht smeer. De toch wel frisse volgende ochtend doet meer vermoeden dat de winter er echt aan zit te komen. En dan weten we het hè. We moeten/mogen weer wisselen. Want om veilig het najaar en de winter door te komen is het echt beter om op winterbanden te rijden. Daar is geen twijfel over mogelijk. Dus moet er nog een wisselafspraak gepland worden en dat is best lastig tussen alle afspraken in de volle agenda. Er staat (helaas) ook nog een afspraak voor de tandarts in. Dat is gelukkig niet om te wisselen, maar voor een verzorgd en gezond gebit. Daarna kan ik dan wel, lief lachend met mooie witte tanden, proberen toch nog wat 'bandenwisselkorting' te ritselen. Ik rij namelijk graag veilig, dus laat ik wisselen.

Het is 9 juni en de Opel Combo Arizona, liefkozend onze Yellow Cab genoemd, staat gereed met de fietsen achterop. Het oosten is de richting. Allebei even twee uur rijden, onderbroken met een lekkere lunchpauze, en we zijn al op de plaats van bestemming. Onze verblijfplaats is vakantiepark Lenzer Höh in Lenz. Een idyllisch plekje vlakbij de Mecklenburgse meren in het voormalige Oost Duitsland.
 
Ongerepte meren, uitgestrekte bossen afgewisseld met beekdalen, golvende graanvelden en weilanden met bloem- en vogelrijke moerassen vallen ons ten deel. Een week mogen we daar genieten van rust, ruimte, water en de daarbij behorende vervelende muggen. Vanuit onze standplaats is er iedere dag een bijzondere fietstocht mogelijk. Lijkt het de ene dag meer op mountainbiken langs de oevers, is het een andere dag vooral met de blik omhoog fietsen om de vele visarenden te zien. Een tochtje langs en dwars door uitgebloeide koolzaadvelden met prachtig bloeiende akkerranden geven ons het gevoel om in een mega grote graanrepubliek te dwalen. Een dagje varen over de meren mag natuurlijk ook niet ontbreken en een bezoek aan een DDR museum in Malchow schetst een bijzonder en indrukwekkend beeld.
 
Na gedane arbeid, want dat is fietsen in die omgeving, gaf vooral het toetje; het kuiten plagende klimmetje naar het park een dagelijkse dosis gemopper (van mijn man). Even bijkomen, opknappen en omkleden en vervolgens de wandeling naar beneden voor een restaurantje was de cooling down van de dag. Het lekkere maar eenvoudige eten en vooral de heerlijke glazen (halve liters) WernesgrЯn maakten alles weer goed. Het klimmetje terug deden we fluitend.....of liep daar de alcohol bij mee. Desalnietemin; het was een intensieve en bijzondere week. De terugweg was natuurlijk ook 2 x 2 uurtjes rijden en voor we het wisten stonden we weer op de eigen oprit.
 
En glimmend staat hij daar dan, mijn prachtige roomwitte Ford KA met panoramadak en geweldige muziekinstallatie. Hij ziet er uitgerust uit en staat lekker van het zonnetje te genieten. De volgende dag laat hij me niet in de steek. Starten en rijden. Volgens mij hoor ik zelfs een klein goedkeurend grommetje omdat hij weer de weg op mag. Uitgerust vanwege mijn fietsvakantie kunnen we er samen weer volop tegenaan. Dit schrijvend zijn we bezig om een volgend uitstapje te plannen voor in de maand september. Waar dat dan heen gaat en met welk voertuig, dat is nog niet bekend. Misschien wordt het wel een autovakantie.

Hé hé mijn lentekriebels zijn weer enigszins onder controle. Het was voor hooikoorts patiënten namelijk geen fijn voorjaar. De langdurende griepgolf en de razende zandstormen met allerlei pollen werkten ook niet mee aan een goede weerstand. Een spontane allergische reactie op iets onbekends bracht over het hele lijf nog meer malaise, jeuk en slapeloze nachten. Die fase van een snotneus, hoest- en proestperikelen is gelukkig weer voorbij en antihistamine medicijnen doen de rest.
 
Voor iemand zoals ik betekenen lentekriebels dus heel wat anders dan wat er in de volksmond mee bedoeld wordt. Lentekriebels staan voor een frisse start, de voorjaarsschoonmaak, uitgelatenheid, dartele koeien in de wei, (puberale) verliefdheden etc. In de lente laat de zon zich vaker zien, temperaturen stijgen, ramen en deuren gaan weer open en we gaan er meer op uit. Lekker kuieren door de bossen, fietsend weer in beweging komen of aan de slag in de tuin. Ineens hoor je ook de motoren weer brullen en zie je allerlei cabrio's in het straatbeeld verschijnen.
 
Vorig jaar was mijn interesse gewekt door de Renault Wind. Een kleine kekke cabrio, die ik nog lang via internet ben gevolgd waar die te koop stond en voor hoeveel. Dit jaar staan er maar liefst drie verschillende merken op mijn interesse-/wensenlijst. Op 3 staat de VW Beetle Cabriolet genoteerd, volgend door de Citroen DS3 Cabrio. Met stip op 1 staat de in 2014 te verwachten Opel Adam cabrio. Opvallend is dat de auto's allemaal in het kleinere segment vallen. Of zal mijn geringe lengte daar onbewust toch iets mee te maken hebben.
 
Bijna kwijlend blader ik (stiekem) als eerste door de autobladen van mijn man en moet constateren dat ik er tegenwoordig meer naar uit kijk dan hij. Door al die prachtige plaatjes zie ik me zelf al 'broezend in de zunne' met de kap los door de prachtige Carel Coenraadpolder naar Termunten rijden. Het koppie met kort haar bedekt met een flitsende pet en de zomersproeten weer optimaal in het gezicht aanwezig krijg ik steelse en wat jaloerse blikken van alle mensen die daar van een visje genieten. En dan spat de zeepbel, waarschijnlijk door een visgraatje, uit elkaar. Nog steeds rijd ik in een Ford Ka, wel met een panoramadak, en moet het pollenfilter nodig vervangen worden.

Afgelopen februari stond er een reisje naar Oostenrijk in de agenda. Mijn nichtje Samantha wil graag de studie Sportwetenschappen in Innsbruck volgen. Voordat ze toegelaten wordt, moeten er eerst een aantal sporttesten behaald zijn. Deze vonden precies in de voorjaarsvakantie plaats. Oftewel; alles was volgeboekt. Het toeval wil dat de moeder van mijn vriendin Gudrun een huis in Achenkirch heeft dat niet te ver van Innsbruck af ligt. En zo werden plannen gesmeed.
 
Met zijn drieën en onze bagage pasten we niet echt in mijn Ford Ka. Vooral Samantha moest vanwege alle sportuitrustingen erg veel mee. Ook onze snowboots, skibroeken, winterjassen en proviand voor onderweg namen aardig wat ruimte in. De oplossing was om de auto van mijn zwager, een Honda met een automatische versnellingsbak, mee te nemen.
 
Onze initialen vormden een eigen GPS-systeem en daarmee waren we, volgens ons, onnavolgbaar. Met in gedachten een strikje om het linkerbeen (als cadeautje mochten we daar dan de hele weg niets mee doen) gingen we op pad. Samantha kreeg, naast haar gevolgde slipcursus bij de ANWB, van haar vader nog een spoedcursus sneeuwkettingen aanleggen. Gudrun is als Oostenrijkse gewend daar te rijden. En ik...eh ik moest bij eventuele pech met mijn blonde koppie langs de weg hulpbehoevend en lief kijken.
 
Samantha trapte, als ervaringsdeskundige van het rijden in die auto, de reis af. Bij de eerste wissel en natuurlijk ook plaspauze mocht ik. Gewoon de auto in D, voetje van de rem, gas geven en gaan; dat waren de instructies. Wat reed dat lekker. Als een volleerd 'automaatrijder' gleden de kilometers onder de banden door. Met moeite gaf ik het stuur weer uit handen. Op de heenweg beheerste ik me nog, maar op de terugweg nam ik gewoon de eerste twee etappes voor mijn rekening. Als het aan mij had gelegen, had ik de hele afstand gereden.
 
Ik kom na lange ritten bijna altijd murw uit de auto, heb een zere rug en vermoeide armen en benen. En nu helemaal niet, ik bleef 'topfit' (voorzover een door fibromyalgie geteisterd lijf dat kan zijn). Voor de zomervakantie heb ik bij mijn zwager al een verzoek voor een boeking van de auto ingediend. Samantha heeft de laatste test van de eerste dag net niet gehaald en heeft in september een herkansing. Haar 'drive' is een hele andere, maar ik ben er met de D van Drive weer graag bij.